dlaczego

Szymon – z niewielką przerwą na oddech byłej – jest u mnie od dwóch tygodni. Egoistycznie wykorzystałem Jego chorobę. Bo, gdy jest obok mnie – czuję spokój, wytchnienie. Czuję się zajęty i potrzebny. Spokojny.

Ale zaraz się TO skończy. Zaraz wyjedzie do dziadków na święta. Zaraz zacznę utyskiwanie. Muszę się przed tym bronić. Muszę nauczyć się żyć obok i z daleka.

Nie wiem, co zrobić ze świętami? Po prostu nie wiem!

Rok temu samotnie tkwiłem, za pozwoleniem, w mieszkaniu byłej żony. Siedziałem zagrypiony, grałem w fifę, obejrzałem filmów ze sto (popłakałem się przy Opowieści Wigilijnej), piłem, co nie zostało wypite, połykałem psychotropy do suszonych grzybków, rozpuszczonych w barszczu. Bawiłem się szukaniem zakonu, w którym mógłbym popełnić samobójstwo na duszy. Dzwoniłem też do Córki. Głos Jej matki, powodował natychmiastowe rozłączanie się. Potem wysyłałem esemsy do wymyślonych numerów. Jedni, przypadkowi zadzwonili z… Bielska. Inni z Torunia byli wyznawcami innej teorii, bo jakoś niemiło radzili, abym się przymknął.

Na telefon przyjaciela zareagowałem burknięciem, byłych teściów – milczeniem, rodziny – jęknięciem.

Nie chcę już takich świąt. I wiem, że takie nie będą. Jestem w innym miejscu swojej drogi. Inaczej postrzegam, inaczej dostrzegam.

Ale nadal nie wiem gdzie, jak i dlaczego?