UDAWANIE

Kogo ja chcę oszukać? W co ja wierzyłem?

Jestem uzależniony od przeszłości. I jestem tym znużony. Wyczerpany.

Bycie ojcem, gdy mama Sz. ma własne sprawy. Udawanie przed Synem, że jestem szczęśliwy. Bo jak nie, to Ci Go nie dam!

Niemal każde spotkanie z byłą kończy się kłótnią. Niemal każdy dzień jest siłowaniem się ze samym sobą. I już mi się nie chcę. Pasuję.

Co ja w ogóle myślałem? Co sobie wyobrażałem?

Wiara w cuda jest pomocna w hospicjum. Szybciej się odchodzi. Mnie to nie dotyczy.

Od lipca nie mam żadnych stałych dochodów. Od lipca 2008 roku nie mam pracy. Od dzisiaj nie mam nadziei.

Porady: uwierz, będzie dobrze, musisz być cierpliwy zawiesiłem na ścianach i pluję do nich z lufki. Piękne uczucie. Pluć na bazgroły umysłu innych.

Udawanie życia jest nawet zabawne. Nigdy nie przełaziłem aż tylu kilometrów. W takim marszu jest metoda. Bo pewnego dnia – właśnie dzisiaj – stajesz i mówisz: - Dość, koniec. Już dosyć zobaczyłeś, przeszedłeś. Basta.

Od 2000 roku, czyli od dziewięciu lat żyję na próbę, oszukańczo. Od – do. Do – od. Zmęczyłem się.

Nie potrafię się zabić, więc liczę na boski wyrok.

Na razie podjąłem ostateczną decyzję! Cokolwiek się wydarzy wynoszę się z tego miasta. Nie wiem, co czeka mnie gdzieś, ale nie chcę już TU być!

Szymon zrozumie.