Ojciec

Pierwiastek zła był już w nasieniu mojego ojca i dojrzewał, dojrzewał. Obrodził, jak cholera. Kto mnie zna wie, że: aby zranić, wystarczy powiedzieć: - Jesteś taki jak ojciec. Zawsze mnie boli, drażni, sączy łzy.

Do 29. roku życia myślałem o nim wyłącznie źle. Potem była terapia. I odkryłem prawdziwą historię. Ojca łajdaka, ale i ojca kochającego, opiekuńczego. Kilka razy próbowałem się z nim spotkać, porozmawiać. Nie otworzył drzwi. Już jako dziecko byłem winien jego niepowodzeń. Nie minęło.

Chciałbym go zobaczyć, pomimo. Nie chcę być tylko na pogrzebie.

Całe swoje życie w męskich przyjaźniach szukałem namiastki ojca. Dlatego oni byli starsi, dlatego tyle niepowodzeń.

Napisałem dla niego kilka wierszy, dwa opowiadania, jeden esej. Pojawia się w każdej sztuce. Dramacie. Nie wiem czy przeczytał coś poza w „Pustyni i w puszczy”, ale moje słowa są tylko spisane, tyle jest niewypowiedzianych…

Pierwiastek dobra był już w moim nasieniu i dojrzewa w Szymonie.

Ma zamiar napisać wiersz, baśń o krasnoludach i obrabiać jeszcze więcej zdjęć. Musiałem (!) mu dzisiaj wgrywać oprogramowania do obróbki i edycji. Poprosił też o założenie skrzynki pocztowej.

- Będę do Ciebie pisał, gdy trafią mi się dobre pomysły, czyli często – orzekł mój Syn i poooleciał z plecakiem książek na ramieniu…