łańcuchy

Tak – tak, nie – nie. A ja wciąż w obozie: chyba i prawdopodobnie. Przeglądam się w: jeżeli, może, jeszcze.

Nie potrafię się uwolnić, odpuścić, dobrze zapamiętać, by zapomnieć.

Są dwie kwestie, które rozpychają się we mnie i nie pozwalają na otrzeźwienie, wstanie.

Proza. Pieniądze. Dokument. Była żona.

Są jak łańcuchy. Trzymają. Nie chcą puścić.

Chroniczny brak gotówki i długa jak rolka papieru toaletowego lista zobowiązań, targają mną z kąta w kąt.

Pieniądze to wyzwalacz dla hazardzisty. Brak pieniędzy pomaga się podnieść, lepiej dzięki temu widać dno. Nabiera kształt lustra. Takie przeglądanie jest nieporównywalne nawet z salą zwierciadeł w wesołym miasteczku. Ale pusta kiesa, to także pusta głowa zapełniająca się zwątpieniem i rozpaczą.

W tym stanie brakuje mi tylko napaści, najścia, sygnału od byłej.

Ona nie zauważyła mojego podnoszenia się, mojej przemiany. Dlatego łatwiej jej przy każdej okazji napominać i wspominać, to czego zapomnieć się nie da.

Jej esemesy, telefony, wizyty są wyposażone w szpile i szpilki. W zależności od mojego stanu przebiera arsenał i cios. A gdy się zapomni i jest miło, czekam na kontrę. Nigdy się nie zawiodłem. Mija chwila – jest esemes, email, telefon. Jest lepiej. Jej. Chyba. Prawdopodobnie. Jeszcze.

Jej występy, nieopłacone przeze mnie, konsekwentnie wpływają na mój nastrój i strój. I wtedy spotykam innych i zaczynam być podobny. Nie do siebie. A potem mam wyrzuty sumienia. Już swoje.