czytając

Prawdziwym reżyserem naszego życia jest przypadek – reżyserem pełnym okrucieństwa, litości i usidlającego czaru.

Sentencja zaprzeczająca mojemu dotychczasowemu wyznaniu: „nie wierzę w przypadki”. A skoro tak, to dlaczego to zdanie mnie tak uwiodło, nie daje spokoju, pobudza zmysły.

Zdanie znalazłem z „Nocnym pociągu do Lizbony”. Książkę Pascala Merciera dostałem od L. (czy przez przypadek?) i poddałem się jej (lekturze, nie L.) bez reszty. Niby nic wyjątkowego, a jednak precyzyjnego dla moich poszukiwań.

Gregorius, 57-letni nauczyciel języków klasycznych, pod wpływem jednego wydarzenia zmienia swoje życie. I to w momencie, gdy był pewien, że to co go do tej pory spotkało było dobre, tego chciał. Mylił się?

Mam inny ogląd swojego bycia, ale czy podobnie jak Gregorius, mogę wszystko zmienić i wsiąść do pociągu do Lizbony, Granady, Suwałk, Krakowa, Białegostoku, Gdziekolwiek?

Po co? Tego jeszcze nie wiem. To się jeszcze nie wydarzyło.

Czytam książki z ołówkiem w ręku. Ta jest pokreślona mocno. Ale zdanie ze wstępu posta nie jest moim największym odkryciem. Większym jest pytanie stawiane przez bohatera: - Czy ludzie widzą mnie takim, jakim naprawdę jestem?

Banalne? Może, ale mnie intryguję. Zachwyca, wprowadza w zakłopotanie, czasami w gniew, bywa że się uśmiecham.

Chodzę, biegnę, przystaję. Wciąż to samo: oni – ja – oni – ja. Wyobrażenie i prawda. Kłamstwa i wątpliwości.