Kotów kat ma oczy zielone

…wchodzi… moja pewność siebie nagle znika. Gra pozorów. Od razu marzę o tym, aby była moja. Zima 2002 roku. Niby to ja jestem szefem, ale kurczę się w swoim foteliku, gabineciku. Marzę o Niej, namawiam do powrotu z macierzyńskiego…

...w pracy rżnę głupka, więc podglądam Ją przez uchylone drzwi, duże okna. Ale podwyżki nie daję, bo co by ludzie pomyśleli…

Zima 2003. Pieprzone walentynki. Siedzę, słucham Grabaża, Kazika i Joy Divison. Wszystko w samotnym domu zalewam whisky i zaczynam wysyłać esemsy. Setki. Ona wyłącza telefon. Potem rozmowa. Znowu w gabinecie. Inna. Krępująca. Ochocza. Potem spacery, hotel, samochód.

Mijają miesiące. Za każdym, po każdym razie zachowuję się jak idiota, jak cham. Traktuję Ją jak kurwę. Ona mówi, że nie wiem, czym jest empatia. Sprawdzam w słowniku. Miała rację, nie wiem…

Nie dzwonię, gdy mi dobrze. Dzwonię, gdy chcę z Nią pójść do łóżka. Ona płaci niektóre moje długi, Jej brakuje na bułki z szynką.

Znowu wychodzi za mąż, znowu się rozwodzę. Kiedyś opowiadam jej o poszukiwaniu szczęścia, Ona mówi, że kiedyś będziemy razem, ja płacę za wuzetkę i kawę i uciekam, biegnę dalej. Dopadają mnie złe wiadomości, przesyłam je dalej – do Niej, niczym Matce Teresie. Ona rodzi córkę, ja rodzę setną próbę samobójczą i wołam: -Pomocy!. Ona słyszy, ale już nie potrafi pomóc…, ale próbuję… Znajomy lekarz zszywa mój nadgarstek.

- Przyjedź! – proszę! Przyjeżdża. Staram się. Jestem miły i delikatny. Ale Ona kilka dni później mówi, że jest posiniaczona i zła jak… wtedy, jak kiedyś.

Tracę pracę – tym razem nie robię niczego głupiego, ale Ona już zmęczona, obleczona we własny świat problemów.

Ona, jedyna sprawiedliwa.

Wybacz…