sieć

Mam kaprys kochać. Dać w mordę ojcu, by potem napić się z nim wódki. Mam też ochotę na Boże Narodzenie, tym razem rodzinne, śnieżne i puchowe. Marzy mi się dobry rym do słowa nadzieja. Śnię też za dnia o słowach: szczęśliwy, zapracowany, wypłacalny… Potem sprawdzam wyświetlacz telefonu, z którego uśmiecha się mój Syn. Nikt nie dzwonił. Sięgam do skrzynek pocztowych. Żadnej motywującej konstrukcji, zbudowanej ze słów i liczb. Mam jeszcze okno, a tam do piętnastej szaleją przedszkolaki. Ujmujące. Zastygam w czasie, w obrazie… A potem matki, ojcowie, babki, dziadkowie, opiekunki, ciotki, sąsiadki. Wszyscy oni spieszą po maluchy. Wracają do domów, ja skulony opadam w fotel. Był kremowy w róże z listkami, stał się brudny, jak nieczyste myśli pająka, spoglądającego na mnie jak na ofiarę. Uśmiecham się do niego prostym aparatem mojego Syna. Obraża się, nie chce zdjęć. Chcę mieć gdzie mieszkać, tak jak i ja.

Łaziłem dzisiaj po lesie. Tyle tam miejsca… Dla pająków…