egoizm

Gdy widzisz ludzi-warzywa, którzy już nikomu nie smakują, usychają, więdną, obumierają, stajesz się bezradny. Budzi się w tobie ochota niesienia pomocy poplątana z pragnieniem ucieczki. Wstydzisz się swojej niemocy i składasz życzenia sam sobie. Aby odejść inaczej. Szybciej.

Byłem w hospicjum. W reportażach, pisanych ułomnym językiem – bo tego się nie da opisać – TO miejsce wydawało mi się tylko dobrym tematem. W książkach Jana Grzegorczyka jest coś więcej niż zbiór słów. Jest obraz malowany jego obecnością. Nic nie jest udawane i rzadko zdarzają się szczęśliwe zakończenia…

W hospicjum ludzie potrafią się uśmiechać, mają w sobie ogień, który tli się w ich sercach i parzy tych, którzy omijają takie miejsca szerokim łukiem.

Jeżeli ktoś myśli, że to obrazek dla poprawienia sobie samopoczucia, to jest w „o”błędzie… Nie wyznaję zasady, że inni mają gorzej, więc powinienem cieszyć się swoimi udrękami… Nie, nie godzę się na TAKIE, swoje życie. Ale wiem też, że zrobiłem zbyt mało dla ludzi. I zdrowych i chorych. Zbyt często, zbyt długo byłem egoistą

Warto spotkać się z przyjacielem!