Dyjak!

„Nie ma bardziej chujowej sytuacji niż facet mówiący, że miłość go uratowała. Ale u mnie właśnie tak jest” – Marek Dyjak w rozmowie, w „Dużym Formacie”.

Dla mnie Dyjak już nie żył. Myślałem, że się zapił. Zgnił. Że wóda zżarła go od środka, a na zewnątrz rozległa się tylko ten jego piękny-pijacki głos. Najpierw gdzieś dotarła do mnie wieść, że mówi o sobie w „Polityce”. Przegapiłem. Dzisiaj, tylko dla niego kupiłem „Wyborczą”. Wiecie ile kosztuje nadzieja i świadomość, że można się podnieść? Dwa złote. Tyle wysupłałem na gazetę, ale wywiad, którego Dyjak udzielił krąży we mnie niczym wóda we krwi.
Mam do Dyjaka stosunek słabości. Bo słuchałem jego śpiewu na pirackich płytach, które kupiłem kiedyś w ciemno na warszawskim Bemowie. Dwie pary gaci, jedna skarpet i cd, brudne od paluchów złodzieja…
Sobota. Męczę się niemiłosiernie. Jestem na głodzie, chcę mi się grać. Nie mam pieniędzy, ale kombinuję skąd pożyczyć. Mam. Planuję grę i wybieram kasyna, salony, burdele. Bawię się banknotami, piję dla kurażu whisky z lodem i zakładam nowe gacie, nowe skarpety. Włączam płytę. Zastygłem. Słuchałem i piłem…. do niedzieli, do piątej…
Wtedy mnie uratował. Dzisiaj mnie ratuje. Jego (moje) bagno wysycha. On to wie, ja to wiem.
…miłość mnie uratowała…