odloty

Konsekwencje czy szantaż? Pierwsze bolesne, drugie dramatyczne.

­- Jak nie znajdziesz pracy, nie będziesz widywał się z Szymonem!

Rozłączyłem się. Nie chciałem tego słuchać dalej, prosić, błagać, płakać, prosić.

- Dlaczego przedstawił pan nam tak skromne cv, przecież więcej o panu można znaleźć w Internecie. Oszukuje pan, a my stawiamy na uczciwość…

Wiele osób doradzało mi, bym skrócił swój życiorys i nie mówił o swoich kompetencjach. Mam efekt!

- Nie oddałeś aparatu! Przynieś go!

- Dobrze, ale on wciąż leży u was w szafie, a mi jest niezbędny…

- W szafie jest bezpieczny. Odnieś go! Czekamy!

Złośliwość, czy kolejna kara!?

parawan...

Pozory rodziny. Sprzątam mieszkanie. Na tip top. Kurz, zacieki, paprochy. Okna, podłogi…

Po co? Bo wiem, że była żona wpadnie po Szymona.

Gotuję obiad. Zajadają się borowikami w śmietanie. Jest pysznie. Trwa to trzydzieści dwie minuty. Uciekają. Zostaję w czystym i głuchym pokoju, deszcz ustąpił. Niebo próbuję się uśmiechać, a ja na złość, na przekór zasłaniam okna.

Źle, gorzej. Kolejna próba. Słońce gapi się na mnie, świeci w brudne już szyby.

Z Kapuścińskiego: „Człowiek czuje się rozbity jak stary kapeć. Jest zgaszony, bezzębny, workowaty. Dręczą go nieokreślone tęsknoty, niewysłowione nostalgie, mroczny pesymizm. Czeka, aby przeszedł dzień, aby przeszła noc, aby wszystko już wreszcie, do cholery, przeszło!”

No właśnie…

Dziękuję

Pchełka mnie uraczyła. Wielu już ma, więc... już nie dostaną:), a ślę do Słodko-winnej, Aleidrzew, Margo, Kopacza i Zeruyi:)

Kopiujcie i radochy ślę... dla i do Wszystkich blogowiczów.

narośl

Jestem obrośnięty przeszłością. Grzyb, który korzysta z mojego jestestwa. Przerobiłem cały założony program. Ale odmawia mi się promocji… Nie mogę iść dalej, a nawet, gdy chcę wciąż ktoś mnie ciągnie za włosy, za nogawki, mankiety…

Jestem bezradny, bezsilny. Zgubiłem się dzisiaj w lesie i przemknęła mną myśl: zostać, zasnąć, umrzeć… pośród drzew, zwierząt, ciszy szumu… I przyszedł STRACH! Ogromny! Bo w tej myśli było szaleństwo i idąc przez siebie po prostu zgubiłem się i…? I zapragnąłem wrócić, uciec, dotrzeć do ludzi i ich domostw. Zajęło mi to dwie godziny. Pędziłem – tak się bałem! I gdy ujrzałem pierwszego człowieka – pijaka (oni są wszędzie) dałem mu ostatnie trzy złote, o które poprosił… Wiem, że zrobiłem niepotrzebnie, ALE…

Wróciłem do domu stopem. Nikt nie chciał się zatrzymać, ale… zmówiłem mój prywatny pacierz i… zatrzymał się Pan Roman. Rolnik ze wsi pod Nakłem.

- Dobrze panu z oczu patrzy – uzasadnił swoją dobroć…

karta znaczona

Jeśli istnieje Bóg

- będę u niego na obiedzie.

Zamiast światła: czerwony głóg.

Anioł po mnie samochodem przejedzie.

(z Lipskiej)

okres...

- Nie znam się na tym, ale albo ty nie jesteś facetem, albo wy też miewacie okres – to definicja mnie, według mojej byłej żony.

Chyba ma rację! Mam okres złego, zwątpienia, otępienia. Szymon wyjechał rano, a ja nie potrafię znaleźć sobie miejsca. Połaziłem po mieście, popstrykałem zdjęcia i bucha we mnie lokomotywa zła! Zaczepiony przez pijaczków, chciałem się bić. Zapytany przez kobietę o godzinę, wypaliłem: - Moja ostatnia. Chwilę potem zadzwoniła pani z sondażowni, pytając o moje preferencje wyborcze. Ulżyłem sobie. Kłamałem jak z nut. Bo TAK!

Na gadu-gadu co chwilę ktoś informuje mnie o miłości. Nawet nie wchodzę na dołączony link, bo już czuję, że jestem w stanie poinformować policję i księdza o oszustwie moralnym! Czytam emaila od potencjalnego pracodawcy, który proponuje bym został testerem wódki i już… jestem w stanie się zgodzić na to wariactwo, ale jako człek podatny na uzależnia odpisuję enigmatycznie…: - Proszę mi dostarczyć pod wskazany adres (podaję namiar na mojego proboszcza) trzy skrzynki denaturatu…

grzyby

…dawno nie było zdjęciowo (śmiech Szymona)… Wiecie, że zwariowałem: nie oddałem jeszcze aparatu…

Obudziłem Syna o 6.30, kąpiel, śniadanie i w trasę… Pociągiem, duktem i na grzyby! W Wielkopolsce jest tak strasznie sucho, więc nasze zbiory chwalili wszyscy tubylcy i inni grzybiarze. Ale nie będę ukrywał, że to zasługa Szymona. Jest niesamowity!!! (ale o tym wiemy wszyscy!). Prawdziwki, podgrzybki, maślaki… są już w słoikach i odłożyłem też na niedzielne śniadanie (z jajkami?, ze śmietaną?).

- Nigdy, przenigdy nie byłem tak zmęczony! Ale jazda, tato – oto komentarz Szymona, podsumowujący sobotę.

PRZESZŁOŚĆ

karzeł depcze mi po piętach

uczepił się myśli

o przyjaźni

biorę go na barana

ciągnie za uszy

za wodze

biegnę

osiodłany przez karła

Dyjak!

„Nie ma bardziej chujowej sytuacji niż facet mówiący, że miłość go uratowała. Ale u mnie właśnie tak jest” – Marek Dyjak w rozmowie, w „Dużym Formacie”.

Dla mnie Dyjak już nie żył. Myślałem, że się zapił. Zgnił. Że wóda zżarła go od środka, a na zewnątrz rozległa się tylko ten jego piękny-pijacki głos. Najpierw gdzieś dotarła do mnie wieść, że mówi o sobie w „Polityce”. Przegapiłem. Dzisiaj, tylko dla niego kupiłem „Wyborczą”. Wiecie ile kosztuje nadzieja i świadomość, że można się podnieść? Dwa złote. Tyle wysupłałem na gazetę, ale wywiad, którego Dyjak udzielił krąży we mnie niczym wóda we krwi.
Mam do Dyjaka stosunek słabości. Bo słuchałem jego śpiewu na pirackich płytach, które kupiłem kiedyś w ciemno na warszawskim Bemowie. Dwie pary gaci, jedna skarpet i cd, brudne od paluchów złodzieja…
Sobota. Męczę się niemiłosiernie. Jestem na głodzie, chcę mi się grać. Nie mam pieniędzy, ale kombinuję skąd pożyczyć. Mam. Planuję grę i wybieram kasyna, salony, burdele. Bawię się banknotami, piję dla kurażu whisky z lodem i zakładam nowe gacie, nowe skarpety. Włączam płytę. Zastygłem. Słuchałem i piłem…. do niedzieli, do piątej…
Wtedy mnie uratował. Dzisiaj mnie ratuje. Jego (moje) bagno wysycha. On to wie, ja to wiem.
…miłość mnie uratowała…

czasy

Gdy nie wracałem na noc do domu, gdy wyłączałem telefon, to nigdy nie rozumiałem tych późniejszych żali. Słowa, tylko słowa. Tak mi się wydawało.

Gdy zatracałem się w kasynie, gdy popełniałem kolejne samobójstwo, zwykle pisałem list pożegnalny i byłem pewien, że to już koniec. Że nie będzie już NIC. A zmartwienia innych uciekały wraz z wyjętą z aparatu kartą SIM…

Mój egoizm i zatracenie były tak wielkie, że potem dziwiłem się, że wokół mnie nie ma już nikogo. Że ludzie, którzy mnie kochali stracili cierpliwość i chęci.

Kolejny rachunek za grzechy? Raczej doświadczenie i zrozumienie.

Mama Sz. nigdy nie wyłącza telefonu, zawsze dotrzymuje terminów i kłamie tak słodko, że raczej mnie tym ujmuje, niż złości.

Dzisiaj nie odebrała telefonu, nie przyjechała na czas. Półtorej godziny męki i strachu. Modliłem się o nią i za nią. – Odbierz, brzmiało nie tyle jak błaganie lecz jak wołanie o pomoc. Uspakajałem Sz. i szukałem dla Niego zajęć, sam wlepiając ślepia w pustą ulicę przez otwarte na oścież okno. Zaczynałem rozpatrywać czarne scenariusze: - wypadek, napad… Gdy wreszcie oddzwoniła, a prawda okazała się błaha (opóźniony dentysta, o którym przecież wiedziałem) odetchnąłem… Podziękowałem Bogu za wysłuchane modlitwy…

Wciąż uczę się pokory!

samotna procesja

od tygodnia

plujesz hiszpańskim

krew pomidorów

kapie na zgniecione kartki

czternaście

dwadzieścia jeden

co siedem

liczysz na

zatrudnienie

godzisz się na Malagę

taksówkarz wali do drzwi

!vale! !vale! !vale! !vale!

klniesz strachem

winą ojców i matek

pukanie cichnie

rolety zasłonięte zdjęciami Andaluzji

upijasz się

tchórzysz w samotności

starcia

Zły. Wściekły. Kłótliwy…

Zaczęło się od zaczepki złodzieja, który ukradkiem z bagażnika upłynniał trefny towar na targowisku, tuż po siódmej. – Komu to ukradłeś? – zapytałem wprost. Uszedłem z życiem, w tumulcie wyzwisk i pięści, łapiących powietrze.

Godzinę później, znowu. Robię zdjęcia (bo jeszcze na kilka godzin uciekłem z aparatem) zdewastowanego dworca, kilkadziesiąt kilometrów od Poznania. Opłakuję jego stan migawkami, gdy nagle mężczyzna w białej koszule i przeciwsłonecznych okularach chce mnie legitymować. Reaguję nerwowo.

– Panie, to nie PRL. Gdybym kradł, to spieprzałby pan, a tak, co? Dowodzik? A spadaj pan! Skończyło się na półgodzinnej rozmowie o jego służbie kolei.

Potem okazało się, że oszukała mnie kasjerka. Żądam czterech złotych. A ona, że komputer „jej tak, tu mówi” i „niech pan idzie do diabła”. Proszę o spotkanie z kierownikiem. – Nie ma – słyszę w odpowiedzi.

Odchodząc klnę pod nosem i obiecuję: - Ja tu jeszcze wrócę!

Postanawiam milczeć, ale NIE. Nie dzisiaj. Ten, cholerny poniedziałek prowokuje dalej. W parku dwóch żuli „prosi” o „ćmika”. Milczę! – Co, ty niemowa jesteś? Milczę. – Tak, on jest niemowa i chce w pierdol…

Odwracam się i już chcę wybuchnąć, gdy dzwonek telefonu przywołuje mnie do porządku. Dzwoni Sz.

Już dobrze………………

jestem z miasta

Dziwaczeję. Moja była mówi, że zachowuję się jak stały kawaler… (chyba z odzysku). Samotnie zwiedzałem, więc te dzielnice Poznania, które do tej pory były dla mnie zagadką… Ale to miasto jest dziwaczne… Tak jak ja?

Robię zdjęcie wielkiemu psu, nie podchodzę na odległość bliższą niż dziesięć metrów… Boję się. Towarzystwo właścicieli innych czworonogów chowa butelki z tanim winem.

– To do gazety czy kartoteki? – dopytuje czterdziestolatek w czapce z napisem „Kill Bill” (pierwszy raz widziałem takową). Mówię, że do kartoteki, ale robię to z uśmiechem. Towarzystwo staje się przychylne. Pstrykam jak najęty… Pies pozuje, ale pan nie wytrzymuje i orzeka: - Mój pies, moje zdjęcia. Dwa złote, na piwo, się należy. Nie tracę rezonu. – Jak dam panu, to za co ja się napiję? Konsternacja. Zmykam.

Dwie, a może trzy ulice dalej urzekają mnie trzy dachowce. Żebrzą pod oknami o krople mleka i resztki z obiadu lub wczesnej kolacji. Okna zamknięte, chodnikowa miska pusta. Robię zdjęcia. Ruszam do spożywczego. Kupuję karmę. Wracam. Są nieufne. Ale jeden, albo jest wodzem, albo testerem: zajada się. Trzeci zmyka. Drugi całuje……………

od i do...

- Oddychaj, oddychaj, będziesz żył…

Przesadziłem. Dziesięć godzin… Bolą mnie nogi, głowa w kawałkach. Wstałem zwyczajowo o szóstej, a po ósmej byłem pięćdziesiąt kilometrów od Poznania. W lesie.

Las jest moim wytchnieniem, ale często boję się tej gęstwiny aromatów, smaków, zapachów. Zupełnie jak z kobietą. Wydaję mi się, że las da mi ukojenie, a męczy i przeszkadza.

Innym razem w milczeniu gładzę korę drzew i czuję, że mógłbym przytulić się do wielkiej brzozy, ale zastygła odmawia mi czułości. Złamany patyk pod butem, pajęczyna we włosach, kujące igły świerka i odkrywanie porzuconych stert śmieci…

Brnę. Szukam zagubionych ścieżek i pstrykam oczami uciekające sarny i lisy. Nigdy nie zdążę z aparatem. Stoję i się gapię. Słup soli. Do życia przywołuje mnie spadający żołądź i alarm w telefonie… czas wracać do pociągu, do ludzi…

powrót

Kochanka wróciła. Tylko na weekend. Ale jest…

Po kolei: dwie godziny pracy, szczypta manipulacji i mina zbitego psa. Poskutkowało. Pożyczyłem na weekend aparat (kochankę – dla niewtajemniczonych)… Byłem i jestem szczęśliwy jak dziecko. A mój Syn: - Tato, to poszalejesz!

Mam takie plany. Dzisiaj po szkole szaleliśmy wspólnie przez kilka godzin. Teraz, gdy wyjechał, planuję najbliższe 48 godzin. Tyle do zobaczenia, do uchwycenia.

Wstępny harmonogram zakłada wyprawę pociągiem za Poznań, do lasu, do zwierząt, ludzi nieznanych…

Jestem dzisiaj bardzo optymistyczny…

LIST

Dostałem dzisiaj krótki list. Bez witaj, hej, dzień dobry. Za podpis musi mi wystarczyć jedna litera. Nie muszę się zbyt długo głowić, by rozszyfrować kawałek mojego życia w tej jednej, wielkiej literze.

W tych zdaniach jest pretensja, wyrzut, nostalgia, ale przede wszystkim jest przeszłość. Zwyczajowo we wspomnieniach znajduję ogromne pokłady wyrzutów sumienia, wstydu. Efekt jest spodziewany. Użalam się i milimetr po milimetrze zaczynam analizować swoje życie.

No i jest… źle! Nie tym razem.

Nie oznacza to wcale, że list nie zrobił na mnie wrażenia! Zrobił i to ogromne. Ale prawda tkwi w moim pisaniu i głowieniu się nad sobą. Już przepracowałem ten okres, już go przemieliłem, już czułem się jak kapeć, śmieć. Dzisiaj odkładam list (elektroniczny) do archiwum swoich grzechów.

…

„Dlaczego wtedy stchórzyłeś? Mogłam być Twoja. Zawsze” – to Ten list…

egoizm

Gdy widzisz ludzi-warzywa, którzy już nikomu nie smakują, usychają, więdną, obumierają, stajesz się bezradny. Budzi się w tobie ochota niesienia pomocy poplątana z pragnieniem ucieczki. Wstydzisz się swojej niemocy i składasz życzenia sam sobie. Aby odejść inaczej. Szybciej.

Byłem w hospicjum. W reportażach, pisanych ułomnym językiem – bo tego się nie da opisać – TO miejsce wydawało mi się tylko dobrym tematem. W książkach Jana Grzegorczyka jest coś więcej niż zbiór słów. Jest obraz malowany jego obecnością. Nic nie jest udawane i rzadko zdarzają się szczęśliwe zakończenia…

W hospicjum ludzie potrafią się uśmiechać, mają w sobie ogień, który tli się w ich sercach i parzy tych, którzy omijają takie miejsca szerokim łukiem.

Jeżeli ktoś myśli, że to obrazek dla poprawienia sobie samopoczucia, to jest w „o”błędzie… Nie wyznaję zasady, że inni mają gorzej, więc powinienem cieszyć się swoimi udrękami… Nie, nie godzę się na TAKIE, swoje życie. Ale wiem też, że zrobiłem zbyt mało dla ludzi. I zdrowych i chorych. Zbyt często, zbyt długo byłem egoistą

Warto spotkać się z przyjacielem!

Przyjaciel

Na trzepaku, tuż po ósmej obudziłem wszystkie sąsiadki. Wyległy na balkony w papilotach i uśmiechami pozdrawiały mój dywan. Waliłem w niego niczym w bęben. Głosiłem światu dobrą nowinę. W kurzu z bolącym łokciem, obwieszczałem, że czeka mnie rozmowa z przyjacielem… Jest blisko dwieście kilometrów stąd, więc… ściskam kamyk zielony (naprawdę noszę w portfelu takowy) i wsiadam do pociągu. Będę mijał opuszczone dworce, nijakie kobiety i ich nijakich mężów, dzieci jedzące chipsy, a w oddali ten głos wciąż żywy w PKP: - Piwo, piwo jasne, piwoooooooooo….

Jadę na kilkanaście godzin. Na tysiące słów. Na wódkę i zagrychę ze wspomnień. Znamy się od 23 lat…

sieć

Mam kaprys kochać. Dać w mordę ojcu, by potem napić się z nim wódki. Mam też ochotę na Boże Narodzenie, tym razem rodzinne, śnieżne i puchowe. Marzy mi się dobry rym do słowa nadzieja. Śnię też za dnia o słowach: szczęśliwy, zapracowany, wypłacalny… Potem sprawdzam wyświetlacz telefonu, z którego uśmiecha się mój Syn. Nikt nie dzwonił. Sięgam do skrzynek pocztowych. Żadnej motywującej konstrukcji, zbudowanej ze słów i liczb. Mam jeszcze okno, a tam do piętnastej szaleją przedszkolaki. Ujmujące. Zastygam w czasie, w obrazie… A potem matki, ojcowie, babki, dziadkowie, opiekunki, ciotki, sąsiadki. Wszyscy oni spieszą po maluchy. Wracają do domów, ja skulony opadam w fotel. Był kremowy w róże z listkami, stał się brudny, jak nieczyste myśli pająka, spoglądającego na mnie jak na ofiarę. Uśmiecham się do niego prostym aparatem mojego Syna. Obraża się, nie chce zdjęć. Chcę mieć gdzie mieszkać, tak jak i ja.

Łaziłem dzisiaj po lesie. Tyle tam miejsca… Dla pająków…

zmęczenie

…mam rozkwaszone myśli, tak jak wygląda twarz po uderzeniu rywala, tak jak jabłko spadające na łąkę zapomnianego ogrodu…

Irytuję mnie pogoda, łażenie bez celu po mieście, frazy kilku napoczętych książek i wszystko zapowiada klęskę. Nadzieja ulatuję jak dym z tlącego się papierosa…Już mi się nie chcę powtarzać ani przed lustrem, ani na blogu, ani wrzeszcząc w cichym lesie, że problemy z pracą, mieszkaniem, pieniędzmi przerosły mnie. Codziennie z małych radości czerpię więcej niż się da, ale potem spalam to w głowieniu się nad przeszłością…

W stanie przygnębienia docierają do mnie kolejne hiobowe wieści… Dzwonię do mojej córki. Głuchy telefon. Po kilkunastu połączeniach rezygnuję. Chciałem zagrać radosnego ojca, skomlącego o spotkanie. Nic z tego! Skomlę, więc do przeszłych kobiet. Żadna nie ma wolnych… uczuć… Żadna nie chcę być już moją matką…

PSY i KOTY

„Niedźwiadek”, takie czeskie kino. Tacy faceci, takie kobiety. Dzieci własne i szofera, oszukane kobiety i jeden mężczyzna potrafiący wybaczać, a dwóch, którzy nie mogą tego zrozumieć… Oglądałem ten film wczoraj i klisze własnych przeżyć zaczęły wracać. Ale nie rozpłakałem się (jak mam to w zwyczaju), tylko obejrzałem kolejny „czeski sen” – „Zamknij się i zastrzel mnie”… Zrobiło mi się błogo. Lubię filmy inteligentne. Tak zasnąłem. I pierwszy raz od półtora roku nie miałem koszmarów…

Rano wpada Szymon i obwieszcza: - Zostaję u ciebie na noc! Jego mama żegna nas napomnieniem, abym nie miał „schizów” i miny „zbitego psa”. Miauczę, więc do niej jak kociak uliczny, czym wzbudzam rechot sąsiadek, obserwujących świat z okien… Miauczę też do nich, dwie uciekają, jedna się rumieni i cicho pieści swoje starcze dłonie, z których wypada wafelek. – Dla Syna – orzeka pani spod „trójki”…

Na zdjęciu kasztanowy uśmiech. Od Szymona dla Was. Zrobiliśmy Jego idiot-kamerą…

oczy

…może to objaw obłędu, ale krocząc przez chaszcze miasta, patrzę na wszystko inaczej. Każdy szczegół mnie zniewala, każdy jest obiektem, który w setne sekundy kwalifikuję lub odrzucam. Kadruję w swoim oku twarz kobiety. Cała do niczego, tylko ten ząb, jakby wystający z bladego morza kikut. Niby brzydki. Niby przepiękny…

Nie zdawałem sobie sprawy, że tak bardzo będzie brakowało mi aparatu. Że tak się uzupełnialiśmy. Jakbym stracił kochankę i teraz wypłakuję łzy w wasze rękawy… A może to podpatrywanie, to oglądanie świata jest kolejną wskazówką, takim „palcem bożym”?

Zrobiłem dzisiaj setki zdjęć na sucho. Szkoda, że nie mogę Wam ICH pokazać!

...kobiety

W tramwaju:

Ona A: - Wiesz, że Tomek lubi te same seriale co ja?

Ona B: - Żartujesz?! Ty to masz fart. Mój tylko czyta książki i mówi, że na studia pójdzie!

A: - To chyba dobrze?

B: - Nie jest dobrze, bo ja już mam pracę u rodziców w sklepie. Oni go lubią, ale utrzymywać go nie będę.

W „Biedronce”, przy układaniu towaru:

Ona C: - Masz plany na weekend? Ja niestety pracuję.

Ona D: - My ze starym jedziemy do Auchan.

C: - A co jest?

D: - Nie wiem, ale dawno nie byliśmy?

W parku Wilsona:

Ona E: - Nie byłaś wczoraj w budzie?

Ona F: - A ty nie jesteś dzisiaj!

E: - Ale ciebie nie ma już drugi dzień!

F: - No to jestem lepsza od ciebie (śmiech dławiony dymem z LM).

jestem

W ostatnim wagonie obok rowerów

schowałem swoje wiersze

kanapki z serem

zdjęcia dzieci

dworcową wodę

mistrza, Małgorzatę

śpię już od Wrocławia

pani konduktor podciąga majtki

kasuje mój bilet płodności

mam wysiąść

„na zmianę załogi”

będą sami mężczyźni, prawdziwi

dopominam się o rozkład jazdy

przecież kiedyś wrócę

*…wyjaśniam, poskładam, objaśniam… Mój wyjazd teraz – gdziekolwiek – jest nie tylko ucieczką i tchórzostwem, jest brakiem odpowiedzialności. Znowu? Nie! Od października Sz. ma na kilka miesięcy zamieszkać ze mną (jeżeli oczywiście opłacę mieszkanie…mam pięć dni). Jego mama zmienia mieszkanie, będzie bytować u koleżanki. Sz. ma być ze mną… I co mam teraz powiedzieć, że przepraszam, ale ja zmykam, wymykam się, układam od nowa? Już to robiłem. Nie mogę znowu.

igrzysk i chleba

- Musisz oddać aparat – syknęła kobieta-wąż do słuchawki telefonu.

- Muszę? – próbowałem się ratować.

- Tak jessssssssssst – wysyczała rozkaz.

Zdjęcia ratowały mnie od miesięcy. Przed kwaśnymi myślami, zgniłymi słowami, zamkniętymi oknami i drzwiami. Dzięki podglądaniu żyłem udając błogość… Zamiast przypisanych tabletek antydepresyjnych wybrałem zajęcia-spięcia-ujęcia… Nawet polubiłem to miasto. Inaczej zajęte-spięte-ujęte. Koniec igrzysk. Czy tylko chleba mi trzeba?

Słucham od godziny klezmerskiej muzyki i wydaję mi się, że czas wybrać się w podróż. W nieznane, obce, nie obejrzane.

(zawsze zbyt wiele mi się wdawało)……………………………..

Idę podwórkiem. I nagle

podbiega do mnie sześcioletni chłopczyk

w poziomkach policzków.

W ręce trzyma drewniany pistolet.

"Pif! Paf!" - strzela w moim kierunku.

Potem chowa broń do kieszeni.

"Robota skończona" - mówi i odchodzi.

Zawiadamiam rodzinę. Przyjaciół.

Dzwonię na milicję i zgłaszam swoją śmierć.

Ale wszyscy rozkładają ręce:

"Takie to czasy" - mówią.

(Ewa Lipska, Takie czasy)

MOJE ZDJĘCIA TEŻ NA http://fotoforum.gazeta.pl/u/gare_j71.html

dzień

Wstyd mi. Reflektuję się, odkładam aparat. Pomagam kobiecie o kulach, której spadła peruka. Z poczuciem winy odchodzę, gdy ona w milczeniu oczami dziękuję mi za swój wstyd.

Szymon od lekarza do lekarza. Wczoraj, dzisiaj, jutro. Cieszymy się ze wspólnych chwil, martwimy niespodziewanym choróbskiem. Czekamy na porcję zadań domowych i wieści z pierwszego szkolnego spędu. Znowu wstyd: kto za to wszystko zapłaci?

Po wielkiej zabawie w sałatki, kapusta pekińska wlecze się po całym mieszkaniu. Dobrze, że nie widać wszędzie tuńczyka, jajek i ryżu… A przecież odkurzałem, zmywałem, przestawiałem… Kapusta pekińska wypada mi z kieszeni. Cholera! Wszędzie „chińszczyzna”…

zwrotnica

W restauracji

nad pustą szklanką i talerzem petów

oglądam szybkich dostawców

w mieszkaniu

nad nieskalaną przekleństwami kartką

klnę na pytania telewizora

na ulicy

łapię tramwaj za ostatnie skrzydło

motorniczy wrzeszczy czerwonym światłem

podczas mszy

widzę długonogą szesnastolatkę

wstydzę się złego ojcostwa swojej córki

wcześniej

w knajpie nad pełnymi butlami z dziwkami

na kolanach nie wracałem do domu

przed północą

a potem pędziłem taksówką

na obiad z proboszczem

śmiejąc się z samotnych matek

historia

Szymon podziębiony, ja przemęczony nocnymi marami. Dąsa się goryczą cytryny, ale pije. Ja nadąsany jak pogoda za oknem. Zirytowała mnie dalsza część „Margot”. Waldek Jesionka jest skrajnie źle narysowany, a poza tym już TO czytałem. Na przykład w „Ketchupie” Nataszy Sochy. Margot i Asia nie wystarczyły Witkowskiemu i skopał kawał niezłej powieści…

A Szymon ma w nosie moje czytanie. Dopytuje o Katyń, pakty i paktowanie, Wersal, Jałtę i złych ludzi w Rosji, Polsce czy Niemczech. Dostało się też Francuzom. Jakoś dziwnie oszczędza Anglików. Gdy miałem 9 lat nie byłem tak globalny. Miałem osobistego wroga. Ojca.

Byliśmy na poznańskiej Cytadeli. Historia oglądana w deszczu sprzyja refleksji. W nastroju bojowym czekamy na dokopanie Irlandczykom… (tym z północy).

próby

Jem krwistego śledzia w pomidorze. O tym, że jest śledziem dowiedzieliśmy się wspólnie z napisu na puszce. Chleb, niczym gąbka, nasiąka sosem. Zasypiam najedzony lekturą „Margot” Witkowskiego. Śni mi się Asia, uleczona święta… Po kolejnej nocy koszmarnego jazgotu, to zbawcza opowieść. Asia wsiada do tira. Ja robię sobie mięte. Zgaga po śledziu.

Idę parkiem. Spotykam bywalców. Wymieniamy uśmiechy i strzelamy gęby. Pan Edek pomstuje na spisek rosyjsko-tuskowy. Andrzej odpowiada mu plaskaczem. Jest normalnie. Jest politycznie.

Po wysłaniu kilku listów motywacyjnych czuję się sprzedawcą aut, marchewek, wyjątkowym pijarowcem wkrętów do metalu i sexbombą w sekretariacie faceta, który szuka asystenta. Dzwonię do Syna. Mówi, że u niego też kiepsko. Komar lub inne paskudztwo go żarło, gdy śnił o podboju wytwórni Lucasa. Pocieszamy się, że za kilka godzin damy wszystkim w kość. Może nawet jutro wygramy z Irlandią Północną. Będziemy razem. Jego mama wyjeżdża, pomstując mnie emailami i esemesami, żebym nie był smutny. Ćwiczę, więc przed lustrem stanie na głowie i krew mnie zalewa, TAKI JESTEM SZCZĘŚLIWY…

nitki

Sąsiadka, matka właściciela lokum, przygląda mi się uważnie. Czy podejrzliwie? No, tak. Pyta o wydarzenia w pracy i o godziny, w których wyrabiam czynszowe zobowiązania. Jest przemiła. Częstuje mnie plackiem drożdżowym, który pałaszuję w kilka sekund. Rekord świata. Bez popicia. Suche ciastko. Pyszne.

Pani Elżbieta w sklepie dopytuje o zdjęcia, bo aparat dynda mi na piersiach. – Kobiety czy niebo?

Ależ pytanie! Nagle "kłaczek" przeszłego placka powoduje suchy kaszel. – Kobiety – odchrząkuję…

Mama Szymona opisuje telefonicznie swoje problemy w pracy. Słucham cierpliwie. Zapominam słów. Koniec monologu… Oddzwaniam. Ona nadal mówi…

Spotykam nagle mojego brata. Słucha. Mówi. Kręci się w miejscu. Żałujemy. Odjechał. Nagle.

w kółko

To już było, zdarzyło się, bolało. A podobno nic dwa razy się nie zdarza… Gówno prawda! Wciąż to samo. Podliczyłem dzisiaj listy, które wysłałem z prośbą o pracę. 203. Nie dodaję telefonów i emaili do „znajomych”. Słaby jestem w rachunkach. Ale podobno – jak wyczytałem ostatnio w komentarzach – jak będę bardzo chciał, to znajdę swój fach… Kolejna prawda (wymyślona).

To wszystko jest zbyt rozlazłe, zbyt powtarzalne. Rachunki nieopłacone, pusta lodówka. A niechybnie właściciel mieszkania zażąda opłaty… Skąd ja mam brać te cuda, aby niektórzy przestali wytykać mi użalanie się nad sobą…

Wiem, co zrobiłem źle, pamiętam o skrajnych wypadkach. Było, minęło? Głównie dla mnie. Zbyt wielu nie jest w stanie wybaczyć, zrozumieć.

Całą noc myślałem o zakończeniu (nieszczęśliwym), ale… No właśnie, „ale”. Mam tak wiele powodów, by jeszcze trwać. Tylko, że brakuje mi już planu!

seriale

Apetyt na… nauczycielki, starsze uczennice, mamy. Carpe diem…

Ale najczęściej miewam apetyt na mamę mojego Syna. Cóż z tego? Chodzę głodny, więc apetyty mam wilcze.

Mam nastroje, mam chwilę zwątpienia i momenty zachwytu. Nic nowego. Równowagi brakuje od lat. Czekam na kolejny odcinek Chirurgów i uspakajam się, potem dopada mnie Dr House i już prawie jestem uleczony. Mam jeszcze słabość do Oficerów i Kompanii Braci. A na dokładkę mieszam to w sosie Gotowych na wszystko.

W świecie seriali i w moim fotelu zapominam o swoich problemach. Gdy to nie pomaga wypadam z bloku z zapożyczonym aparatem i oglądam i podsłuchuję. Potem wgrywam, poprawiam, oglądam. Moje seriale…