moja PROCESJA

…gdy wychodziłem, przekręcając klucz w zamku drzwi, nie miałem pojęcia jaki to będzie dzień – po co będzie ten dzień? Zadzwoniłem do Sz. Mój Syn miał „swoje” plany, ja improwizowałem i… wsiadłem do pociągu. Kupiłem bilet do stacji docelowej. Osobowy, przepełniony głównie młodymi ludźmi, wracającymi do bliskich w pobliskich wioskach, miasteczkach. Wysiadłem z aparatem, nową muzyką i niedokończoną korektą w Nowym Tomyślu. Stamtąd z buta przez tory, łąki, mokradła, leśne dukty doszedłem do Jastrzębska… 

Zmęczony oglądaniem, podglądaniem i strzelaniem pstryków położyłem się na mokrej, zimnej łące, tuż przy torach – by obudzić się na gwizd, na turkot…

… oj, widziałem gołębie. Rozmawiałem z drzewami i prawiłem komplementy kwiatom. Wzajemności było sporo, tylko pies na mnie szczekał, tylko auta trąbiły…

Nie wiem, jak – ale tak! Bo dawno nie potrafiłem w tak samotne dni zorganizować swoich poczynań i myśli. Narzekałem i chlipałem. Dzisiaj inaczej i sączę teraz nalewkę z zielonej herbaty i oglądam obrazy. Moje…własnych chwil dokumentacja…