Lecz fraszka, igraszka, zabawka blaszana

INACZEJ.

… Była pani A., był i pan Z. A między nimi alfabet. „A” jest zawsze piękne, więc wszyscy uznali, że ona jest ofiarą. „Z” brzydkie jak Zenek z bramy na dole. On był, więc katem.

Ona słuchała koleżanek za biurek, on taplał się w błocie przy scenie weekendowych koncertów. „A” chciała mieć dom z ogródkiem, zagraniczne wakacje dwa-trzy razy w roku i auto i piękną bieliznę. „Z” sypiał nago i rzadko z nią, ale na wakacje jeździł, domy kupował, bieliznę dzielił zębami na strzępy.

Gdy ona dzwoniła o pomoc do rodziców, on szukał w szufladach jej zbliżeń od ginekologa. Ona protestowała, on manipulował nasieniem. I „A” i „Z” mieli dziatki. I miało być mieszczańsko, bo pięknie patrzyli w ołtarz na sumie, a klecha był uradowany ich godzinnym szczęściem.

I rodziły się zmarszczki, brzuszki, cellulit. I kręciły się łzy, szklanki wódki, trzaskane drzwi…

I sąd orzekł koniec. A ksiądz odmówił zdrowaśkę i skreślił „A” i „Z” ze spisu w trzeciej ławce. Teraz siedzą tam „B” i „Y”, a między nimi dziatki poprzedników, w komżach dzwonią przy ołtarzu i wysyłają ukradkiem esemesy do dwóch zagubionych liter…