kredki

… ja tu swoje, a mój Syn na generalnej próbie…

Jest tak podniecony, tak zaciekawiony – i wszystkie zdarzenia kojarzą mu się z przyjęciem O., na którym był ze mną dwa tygodnie temu. Kościół, restauracja… a rodzice???

W sobotę jadę – idę z Nim, obok Niego do pierwszej spowiedzi. Przed chwilą usłyszałem, że warto abym ZROBIŁ z nim rachunek sumienia… Nie wiem tylko jak??? Grzesznik ma rozmawiać z niewinną latoroślą o występkach… Trochę jakbym miał być na haju…

Sz. myśli o „przyjęciu Boga” (Jego słowa), o gościach, kto gdzie będzie siedział (- Będziesz tato blisko?), co będziemy jedli (- Ale ryby są dla ciebie ojciec, ja ich nie lubię!!! Bardzo!), jakie będą prezenty i że: - W poniedziałek nie muszę iść do szkoły…

Wspominam swoją komunię… (nie, nie tym razem…), a potem przychodzą, nachodzą mnie sceny, które się dopiero wydarzą, zdarzą. Na przyjęciu – potem też, większość gości to rodzina mamy Sz. Będzie, więc gra pozorów, miny wymalowane szminką, oczy pełne wiary w tani tusz, ręce wyciągane w geście Piłata…

No będzie sztucznie, no może być kiepsko…, ale wszystko przyozdobimy kwiatami, to w nich się ukryję, w nich będę udawał, że mam kredki…

Moja uwaga musi być skupiona na Sz. Reszta jest tylko, zaledwie resztą, ogryzkiem…

Najważniejszy jest-będzie Sz. Ale będą też Moi: A. i P. z córkami, Waldek – mój brat i mama… Ona przyjedzie jutro, młodszy w sobotę, Oni – jak Bóg da…

Wspominam komunię Weroniki… Nie byłem na niej. Nie chciała mama Sz., więc uciekłem z domu i grałem – bez pozorów – w pokera…

Przegrywać też trzeba umieć… Nie potrafię, nie chcę, nie mogę. Nie chcę już brakującego „waleta”, zapomnianej „damy”, porzuconego „króla”. Chcę wygrać PORZĄDNIE reszt(k)ę mojego trwania… Mojego bycia…