...otwarte

…niech się COŚ stanie. Mam dosyć już tego biadolenia, tego pierdo- marzenia…

Niebawem minie rok, gdy na własne życzenie rozwaliłem swoje puzzle, układane blisko przez dwadzieścia lat. Kawałki się pogubiły, zniszczyły i… trwam w tej marności, w tym bagnie po szyję…

Kolejny dzień, który mnie nie dotyczy. Bo niedziela, a gdy nie ma obok mnie Sz. – to, co mam począć? Gapić się w telewizor, przeczytać – poczytać, pisać – opisać – wypisać, jeść – zjeść – wyjeść, pić – wypić – zapić, modlić – wymodlić – prosić…………???

Mógłbym w ten sposób ułożyć litanię strapionego, ale katowanie się już mnie nie bawi. Masochizm intelektualny okazuje się wtórny! Ale stan rzeczy nie ulega zmianie – niedziela jest, a mnie jakby nie było…

Poproszę o kopa! O walnięcie w pysk, naplucie w twarz, szturchnięcie w knykcie…

Nie histeryzuję! Wołam o rozpętanie wojny! Nowej – mojej – własnej! Tym razem chcę wygrać (tak wiem, odniosę rany)…

W mojej głowie popełniam małe zbrodnie i inne grzechy. Planuję być złym, aby stać się lepszym, innym. WRESZCIE. TERAZ. Tracę cierpliwość, tracę oddech…

Bo do tej pory:

Trzymałem rękę pod kurtką na żołądku, żeby zatamować krew i nie zachlapać podłogi. Nie chciałem, żeby ktokolwiek dowiedział się, że jestem ranny. To był mój sekret…

(Z Buszującego)