Gałęzie

 

… nie potrafię, po prostu być miłym, szarmanckim, męskim. Mój cynizm tak zagospodarował samotność, że ciężko mi jest wyzwolić się z tego stanu. Stanu odrętwienia.

Teraz, gdy w moim życiu pojawiła się Kobieta nie mogę sobie poradzić z umysłem. Własnym. Gram między słowami. Cały zbudowany, ulepiony z lęku.

Godzinami słucham muzyki, czytam wersy zapożyczone i pasące się w mojej głowie. A Ona jakże daleko, jakże blisko. Nierzeczywista, prawdziwa. Same sprzeczności. Same systemy jedynkowo-zerowe. Czarne i białe.

Dała mi tyle wiary, barw – a ja nadal tkwię w swoim grzechach, w powolnym umieraniu.

… bądź, przybądź, zdobądź. Przytul, wtul mnie w piersi, we włosy, w łonie. Blisko. Chcę wreszcie uwierzyć, przestać być banalnym, powtarzalnym…

Nagle stało się. Bycie z Sz. już nie starcza. Już za mało, już nie tylko. 

Bywam dzikim koniem, który na pastwisku nie był od lat. Żywię się korą, leśną trawą i szukam łań na leśnych duktach. Teraz na wprost jesteś Ty. Konstrukcja z zapałek? Konstrukcja z ciosanych belek?

… start. To nie są ćwiczenia. To się zdarzyło… wydarzyło… spełniło???

Którędy, jak do Ciebie trafić? Wydostać się stąd! Wydostać Cię stamtąd?

Tak/nie. Nie/tak. Wciąż na wspak.