... bo to zła kobieta była...

...nie chcę i nie będę się tłumaczył, co ja tu robię, przedstawiał, kłaniał, wyjaśniał… Gdzieś tam, jakoś tam musiałem zamknąć (dzisiaj) bloga, który był dla mnie wytchnieniem, rozsądną drogą odpoczywania, ucieczki.

Ale koniec. Wprowadzenie jest zbędne, zbyteczne. Bo zagrożenie mi przez matkę mojego kochanego syna SZ. "końcem WIDZENIA. SPOTYKANIA": spowodowało impulsywne kliknięcie „usuń”. Pytanie: skąd wiedziała, ma taki sam sens, jak zawodzenie wieczorem do księżyca.

 

Spędzam dzisiaj chwilę z mamą. Spędzałem z Sz. i jakoś uciekam do poezji, którą od lat spisuję niczym obieranie ziemniaków: nierównie, często, niezgrabnie, lekko, ciężko, ulotnie, na trzeźwo, po głębszym, nago, pod parasolem, świątecznie, niedzielnie…

 

Rozstanie

a gdyby tak zapytać ją o wczoraj a może lepiej jeszcze

o przedwczoraj

zwierzenia czy tylko krzyk w milczeniu ukryty

mogę podjąć jeszcze jedną próbę odkrycia pierwszej nocy

wtedy gdy centymetry jej ciała zdawały się być

pewnym przebojem na wiele lat

a gdyby tak zapytać ją o brak masła na śniadanie

i od tej chwili uczynnić ją winną za brak światła w moim gabinecie

kiedy tam siadam

w półmroku skulony spluwam na chodnik

jak na całą przeszłość naszego małżeństwa

jeśli pyta o przyczynę plam mówię

o moim głodzie o jej roztargnieniu

i że suchego chleba nie zwykłem jadać

a gdyby tak zapytać ją o moje skarpety te porozrzucane

te pod fotelem i łóżkiem i te zaginione przez osiem lat wspólnego

prania w jednej i tej samej pralce

czy ta próba coś da czy odnajdą się

granatowe i te z napisem adidas

a dzieci

już dawno zasnęły bez kolacji

 

2006