Nigdy nie zmienię zdania o Kapuścińskim. Po przeczytaniu jego książek, obejrzeniu fotografii, jednym przypadkowym spotkaniu. Będę go szanował w swojej pamięci. Nie zmieni tego opowieść Artura Domosławskiego.
Muszę jednak przeprosić autora. Po dwustu stronach złorzeczyłem, teraz dziękuję mu za to, że dane było mi ją przeczytać.
Moja lista wątpliwości i uwag jest długa, ale to nic zdrożnego. Nadal drażni mnie pewnego rodzaju naiwność Domosławskiego. Drażni pominięcie zupełnie fotografii w życiu Kapuścińskiego. Koniec. Lektura jest tylko pretekstem do dzisiejszego pisania.
Za kilka godzin położę się spać. Nie mam zamiaru pić na umór, obserwować fajerwerków i słuchać taniego popu w telewizji. Zanim jednak polegnę po kilku głębszych, muszę zająć się – jak zwykle – sobą.
To był kiepski rok. Niepotrzebnych wydarzeń, złudnych wiraży, miraży. Najgorsze było i jest to, że zamiast spokoju, osiągnąłem stan zupełnie niepotrzebnego, głupiego wrzenia. Zaczepiam ludzi, szukam ringu tam gdzie mogłoby dojść do dobrej, twórczej potyczki na słowa, ujęcia. Biję innych, gdy oni zasługują co najwyżej na prztyczek. Powód? Diagnoza jest zbyt złożona, ale czuję, że dalej tak nie uciągnę. Zmęczony koń. Stary koń, o którego pytał już rzeźnik.
Bawi mnie zabawa w postanowienia, zwłaszcza te noworoczne. Postanowić – obiecać można wycierać buty i wyrzucać śmieci, a tu sprawa jest poważniejsza. Jak staremu koniowi uświadomić stan rzeczy, że źrebakiem jest tylko we wspomnieniach, słowach, fotografiach.
Przeczytałem dzisiaj w nocy frazę (odkurzoną, podpiętą na fiszce pod stare zdjęcie)
Jesteś śmieciem, jesteś moją fantazją.
To z Dostojewskiego, z Braci Karamazow. Na zdjęciu mój ojciec. Jest data i miejsce: K, 1988. Miałem 17 lat.
Dzisiaj, zgorzkniały w nocnych poszukiwaniach pomyślałem, że ten cytat odnosi się nie do niego, lecz do mnie. Rankiem mi przeszło. Dlaczego? Bo nie chcę mi się już ciągnąć przeszłości. Muszę mieć racjonalny pomysł na dziś, potem.
Pokora i duma. To nie są slogany. Pokory wciąż mi brakuje, a duma rozpiera. Jak wiadomo zupełnie niesłusznie.
W pokorze więc życzę, abyście byli uczciwie dumni ze swojego życia. Jeżeli do tej pory był z tym problem, to niech 2011 rok to zmieni.
Do siego roku!
